Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wieluniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Wieluniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Tęcza

Protokolant: staż. urzęd. Anna Lach

przy udziale oskarżyciel publicznego:---------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2019 r.

sprawy W. B. (1)

urodzonego (...) w C.

syna J. i H. z d. S.

obwinionego to, że:

w dniu 23.08.2018 r. o godz. 05.52 w lokalizacji O. / ul. (...) CEN.2.108, gm. O., pow. (...), woj. (...) kierując pojazdem marki F. nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości, w ten sposób, że na obszarze zabudowanym, a więc na odcinku obowiązywania ograniczenia prędkości do 50 km/h, kierował pojazdem z prędkością 111 km/h, tj. przekroczenie o 61 km/h,

tj. o czyn z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

1.  obwinionego W. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu karę 400 (czterystu) złotych grzywny;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 (czterdziestu) złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 120 (stu dwudziestu) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt: II W 41/19

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2018 roku o godzinie 05:52 urządzenie rejestrujące MultaRadar CD 593- (...) zlokalizowane na ulicy (...) w miejscowości O. w woj. (...) dokonało pomiaru szybkości przejeżdżającego drogą krajową numer (...) samochodu osobowego marki F. o numerze rejestracyjnym (...). W miejscu tym kierujących obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h. Natomiast wyżej opisany pojazd jechał z szybkością 111 km/h, tym samym przekraczając dozwoloną prędkość o 61 km/h. Urządzenie wykonało i zarejestrowało w swojej pamięci zdjęcie pojazdu. Właścicielem i jednocześnie kierującym sfotografowanym autem był W. B. (1).

Urządzenie pomiarowe posiadało aktualne świadectwo legalizacji.

(dowód: wydruk zdjęcia – k. 3, 7, płyta zawierająca zarejestrowane wykroczenie – k. 27, korespondencja pomiędzy (...) a Urzędem Miasta K. – k. 11-16)

Po ustaleniu, że pojazd zarejestrowany przez urządzenie należy do W. B. (1), Główny Inspektorat Transportu Drogowego wystąpił na piśmie do niego o wypełnienie oświadczenia dotyczącego ujawnionego wykroczenia. W. B. (1) wpisał w tym dokumencie, iż nie wskaże komu wówczas powierzył swój pojazd i wnosi o ukaranie go mandatem karnym za odmowę podania danych kierującego.

(dowód: pismo z (...) skierowane do W. B. – k. 1, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia oświadczenia W. B. wraz z kopią koperty – k. 5-6v)

W. B. (1) ma 61 lat. Jest rozwiedziony, ma dorosłego syna. Z wykształcenia jest prawnikiem, zajmuje się prowadzeniem własnej działalności prawniczej i deklaruje z tego tytułu dochód w wysokości około 1.000 złotych miesięcznie. Jest współwłaścicielem osiemdziesięcioletniego domu jednorodzinnego.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego W. B. (1) – k. 55-55v)

Obwiniony W. B. (1) nie był przesłuchiwany w toku czynności wyjaśniających. Na rozprawie (k. 55v i następne) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i złożył wyjaśnienia. Podał, iż musi jeździć i chodzić w okularach, ma to wpisane w dokument prawa jazdy, a na fotografii przesłanej przez (...) jest niewyraźne zdjęcie osoby, która jest bez okularów. Nadmienił także, iż w dacie tego zdarzenia przebywał na zwolnieniu lekarskim trwającym od 9 lipca 2018 roku do 6 stycznia 2019 roku, czyli 182 dni, na potwierdzenie czego okazał wydruki zaświadczeń lekarskich mających zobrazować cały okres niezdolności do pracy. Wyjaśnił dalej, iż przyczyną jego choroby były dolegliwości kręgosłupa lędźwiowego, na które ma wyznaczoną datę operacji i w tym czasie nie pracował i nie podróżował. Z tego też względu zdjęcie, które otrzymał nie może dotyczyć jego osoby. Obwiniony podał dalej, że nie może wskazać innych osób, które mogły korzystać z jego samochodu gdyż naruszyłby przepis art. 234 kk. Nie może się również sam oskarżać ze względu na przedstawione fakty. Obwiniony wyjaśnił jeszcze, iż od początku tego postępowania wskazywał w dokumentach, że nie może wskazać osoby, która prowadziła pojazd w dacie zdarzenia. Ponadto w dniu dzisiejszym po raz pierwszy przejeżdżał przez miejscowość O., gdzie miało dojść do zdarzenia i stwierdził, że miejsce zdarzenia jest zabudowane wielokrotnie liniami wysokiego napięcia, budynkami, tablicami reklamowymi oraz drzewami, co powoduje iż sygnał z urządzenia fotoradar jest kilkakrotnie odbijany i zwiększany. Obwiniony stwierdził, iż powołuje się na orzeczenie sądu Wielkiej Brytanii, zgodnie z którym wiarygodnym dowodem jest dwukrotne zdjęcie z dwóch ustawionych fotoradarów, na których można porównać prędkość.

Ustalając stan faktyczny Sąd opierał się przede wszystkim na zapisie urządzenia MultaRadar CD 593- (...). Miało ono ważne świadectwo legalizacji, co oznacza, iż sprawność tego przyrządu została zweryfikowana. Brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania prawidłowości jego działania. Zdjęcie wskazuje na bardzo dobrą widoczność drogi - żadna roślinność, urządzenia czy budowle nie zasłaniały pola pomiędzy obiektywem kamery a jezdnią, którą jechał obwiniony. Na drodze - w momencie wykonywania pomiaru - w zasięgu urządzenia nie było innych pojazdów. Brak też podstaw do przyjęcia, że jakiekolwiek obiekty utrudniały czy zafałszowywały wynik. Na linii pomiaru nie znajdowały się żadne obiekty. Natomiast istnienie w pobliżu słupów energetycznych lub innych urządzeń nie wpływa na prawidłowość działania radaru. W przeciwnym razie, przy dzisiejszym nasyceniu dróg tego rodzaju obiektami, nie byłoby praktycznie możliwości wykorzystywania fotoradarów stacjonarnych do kontroli prędkości. Sąd doszedł do przekonania, że pomiar prędkości był prawidłowy, a wynik tego pomiaru odpowiadał prędkości pojazdu kierowanego przez W. B. (1) w chwili jego dokonywania.

Analizując materiał dowodowy Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, który zaprzeczał, aby to on był kierującym pojazdem w czasie, gdy fotoradar zarejestrował zarzucane mu wykroczenie. Bezspornym jest, iż samochód F. o numerze rejestracyjnym (...) widoczny na nagraniu należy do obwinionego. Pojazd nadjeżdżał przodem do urządzenia rejestrującego, stąd możliwym było wykonanie zdjęcia osoby kierującej. Zdjęcie to jest wyraźne. Sąd nie miał żadnych wątpliwości, iż pokazuje ono obwinionego. Dłuższy kontakt z obwinionym na sali rozpraw pozwolił na dokładne przyjrzenie się dość charakterystycznym rysom twarzy W. B. (1), jego fryzurze. Obwiniony podchodził blisko do stołu sędziowskiego, stawał doń przodem, bokiem i łatwo dało się porównać, iż jego wygląd, a w szczególności kształt brwi, bruzdy nosowe, włosy są takie same jak na zdjęciu z urządzenia pomiarowego. Łączyć to należy z okolicznością, iż obwiniony nie chciał podać, komu miał rzekomo udostępnić swoje auto. Zasady logiki i doświadczenia życiowego przemawiają za tym, iż to właśnie W. B. (1), a nie osoba wyglądająca jak jego sobowtór, kierowała autem w dniu 23 sierpnia 2018r. około godziny 5:52 przejeżdżając drogą krajową (...) przez miejscowości O.. Oceny tej nie niweczy podnoszona przez obwinionego okoliczność, iż winien prowadzić pojazd w okularach ani też, że w tamtym czasie przebywał na zwolnieniu lekarskim w związku z dolegliwościami ortopedycznymi. Ani sam fakt niezdolności do pracy zawodowej ani też zalecenie korzystania z okularów w czasie jazdy nie wyklucza tego, że kierującym był W. B. (1).

Reasumując, w tej sytuacji wersję obwinionego należało odrzucić uznając ją wyłącznie za linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności i uchronienia się od konsekwencji z nią się wiążących, w szczególności w postaci utraty możliwości korzystania z prawa jazdy przez okres 3 miesięcy, wysokiej ilości punktów karnych, jak i skutków finansowych.

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, tj. zdjęcie rejestrujące wykroczenie (w formie cyfrowej oraz wydruku), świadectwo legalizacji urządzenia rejestrującego, korespondencję pomiędzy (...) a Urzędem Miasta K., w tym wydruk fotografii obwinionego. Zostały one bowiem sporządzone przez uprawnione organy w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron.

Działaniem swoim W. B. (1) wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92a kodeksu wykroczeń, gdyż w dniu 23.08.2018 r. o godz. 05.52 w lokalizacji O. / ul. (...) CEN.2.108, gm. O., pow. (...), woj. (...) kierując pojazdem marki F. nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości, w ten sposób, że na obszarze zabudowanym, a więc na odcinku obowiązywania ograniczenia prędkości do 50 km/h, kierował pojazdem z prędkością 111 km/h, tj. przekroczenie o 61 km/h.

Zgodnie z treścią art. 92a, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny. Ustawa Prawo o ruchu drogowym - artykuł 20.1 - stanowi, że prędkość dopuszczalna pojazdu na obszarze zabudowanym w godzinach 5.00 – 23.00 wynosi 50 km/h. Obwiniony poruszał się w chwili pomiaru prędkości w obszarze zabudowanym, jechał drogą publiczną, było wówczas około godziny 05.50, wobec czego nie wolno mu było jechać szybciej niż z prędkością 50 km/h.

Obwiniony jest sprawcą czynu zawinionego, o stopniu społecznej szkodliwości większym niż znikomy. Można postawić mu zarzut, że w warunkach, w jakich się znajdował miał możność rozpoznania bezprawności czynu i mógł zachować się w sposób zgodny z prawem. Nie było w niniejszej sprawie okoliczności wyłączających winę obwinionego, karalność lub bezprawność czynu, gdyż jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. W chwili czynu nie znajdował się on w żadnej szczególnej sytuacji motywacyjnej.

Czyn, za który odpowiadał obwiniony jest zagrożony karą grzywny. Jej wysokość określa art. 24 § 1 kw i wynosić ona może od 20 do 5.000 złotych.

Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą uwzględniono dotychczasową niekaralność sprawcy oraz prowadzenie przez niego ustabilizowanego trybu życia. Jako okoliczność obostrzającą wymiar kary przyjęto natomiast znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego obwinionemu, albowiem wykroczenie, którego się dopuścił godzi w istotne dobro prawnie chronione, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji, a pośrednio życie i zdrowie ludzkie. Z. na wymiar kary wpłynęła także nagminność tego rodzaju czynów, zarówno na obszarze właściwości tego sądu, jak i na terenie całego kraju, przybierająca już postać plagi kierowców znacznie przekraczających dozwoloną prędkość. Zachowanie takie musi spotkać się z surową reakcją wymiaru sprawiedliwości, którego zadaniem jest ochrona innych uczestników ruchu drogowego przed kierowcami ustalającymi sobie własny kodeks drogowy. Trzeba też mieć na uwadze, iż przekroczenie dozwolonej prędkości przez obwinionego było znaczne. Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary sąd przyjął nadto miejsce, w którym obwiniony narażał na niebezpieczeństwo innych uczestników ruchu drogowego jadąc z taką prędkością. Był to po pierwsze obszar zabudowany, co oznacza, iż jest to teren zwiększonego ruchu pieszych, a po drugie ważny szlak komunikacyjny - droga krajowa, co wskazuje, iż także ruch kołowy jest tam intensywniejszy.

Sąd przy wymiarze kary miał także na uwadze sytuację materialną, osobistą i rodzinną obwinionego, który z jednej strony nie ma nikogo na swoim utrzymaniu, ma stałą pracę, z drugiej zaś przewlekle leczy się w związku z chorobami kręgosłupa. Po wyważeniu powyższych okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 złotych.

Orzeczona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia zawinienia i powinna spełnić wymogi prewencji indywidualnej, jak i odpowiednio oddziaływać na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Wobec ukarania obwiniony, stosownie do treści art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow i art. 118 § 1 kpow, obowiązany jest uiścić koszty sądowe, tj. opłatę sądową w wysokości 40 złotych obliczoną stosownie do treści art. 3.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) oraz zryczałtowane wydatki postępowania, które - zgodnie z treścią § 2 oraz § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2017 r. poz. 2467) - wynoszą 120 złotych.